Πολύ φοβάμαι, (ή και όχι τόσο πολύ) ότι όλη αυτή η κατάσταση, το μόνο που θα προκαλέσει είναι θυμό, και μια τεράστια κοινωνική κατακραυγή - μια μεγάλη έκρηξη αν θέλετε πείτε το. (παλιά καλή Αργεντινή)
Εγώ προσωπικά εργάζομαι σε ατελιέ τυπογραφείου το οποίο εκτελεί και χρέη δημιουργικού. Μπορεί να μην τρέχω για να βλέπω, το κατά πόσο είναι "πέτσινες" οι επιταγές που έχω στα χέρια μου, ή να μην πληρώνω ΤΕΒΕ, λογιστές και χοντρή φορολογία, αλλά ζω με ένα καθημερινό άγχος, για το αν θα φύγω απλήρωτος κάποια στιγμή. Συν τοις άλλης έχω μια θέση αβέβαιη και μία καρέκλα με πριονισμένα πόδια, από το φτηνό, εργατικό δυναμικό που κυκλοφορεί.
Συντηρώ ένα σπίτι στο οποίο συζώ με την κοπέλα μου, με δύο βασικούς μισθούς και έχουμε ένα επίπεδο ζωής, λίγο πιο πάνω από αυτό της "ανέχειας".
Σταματάω το βαρετό λογύδριο, λέγοντας ότι την αρχή της τρομοκρατίας (όπως την λένε), αντίδρασης, ξεσπάσματος (όπως θες πες το) το πιθανότερο είναι να την αρχίσω εγώ και εσύ, ο κοινός πολίτης, νομοταγής και "διαφανής", και όχι αυτοί που συλλαμβάνουν τον τελευταίο καιρό, με φυτεμένα στοιχεία και ψευδομάρτυρες, δίνοντας την αίσθηση του ηρωικού κράτους, που μας σώζει από τον "κακό - μπαμπούλα" τρομοκράτη...
Το να μας κόβουν στην πιο δημιουργική μας ηλικία και εποχή (διανύω το 27 έτος μου στον πλανήτη αυτό!) είναι το λιγότερο που μπορώ να πω άνανδρο.
Πρέπει κάπως να τιμωρηθούν.
"τέλος της εγκεφαλικής μου φλυαρίας (για τώρα)" 
