5 πραγματάκια, πολύ πολύ απλά και κατανοητά.
Για να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε εκτυπωτικά την ψευδαίσθηση μιας συνεχούς εικόνας, τυπώνουμε κουκκίδες μελανιού (ή μελανιών σε στρώσεις διαφορετικής γωνίας εκτύπωσης για το κάθε ένα από αυτά) τα οποία στην μέθοδο επιραστέρωσης AM, καταλαμβάνουν συγκεκριμένες θέσεις σε διάταξη κάνναβου.
Όλα τα κέντρα των κουκκίδων βρίσκονται στοιχισμένα σε ίσιες αποστάσεις. Για να επιτύχομε δε, την τονική διαβάθμιση, αφού οι κουκκίδες έχουν σταθερή απόσταση, μεταβάλλουμε την διάμετρό τους.
Έτσι, μπορεί να κατανοήσει κάποιος ότι οι κουκκίδες (dots), παραταγμένες η μια δίπλα στην άλλη, σχηματίζουν γραμμές (lines). Δεν έχει νόημα να μετρήσουμε την διάμετρο των κουκκίδων διότι αυτές όπως είπαμε παραπάνω μεταβάλλονται. Μπορούμε όμως, να μετρήσουμε πόσες γραμμές χωράνε σε μια τετραγωνική ίντσα. (1 inch=2,54cm).
Μπορεί λοιπόν, να φανταστεί κανείς, ότι όσο πιο πολλές γραμμές ανά ίντσα έχω (lines per inch� lpi) τόσο πιο μικρή διάμετρο παρουσιάζει το ράστερ μου. Αντίστροφα, όσο πιο λίγα lpi έχω, τόσο πιο μεγάλο ράστερ έχω για να γεμίσει τις γραμμές.
Σε αυτό το σημείο, λόγο της χημικής συμπεριφοράς των μελανιών και της απορρόφησης του εκάστοτε υλικού συμβαίνει το εξής παράδοξο.
Όσο μεγαλύτερη απορροφητικότητα έχει ένα υλικό εκτύπωσης, τόσο πιο λίγα lpi πρέπει να εφαρμόσω πάνω του ώστε να έχω μεγαλύτερο ράστερ και να μην διαχυθεί παραπάνω μελάνι από ότι πρέπει πάνω του. Τα χονδρά ράστερ, αφήνουν μεγαλύτερα κενά μεταξύ τους, από ότι τα μικρά που πυκνώνουν και καλύπτουν πλήρως της επιφάνεια του υλικού εκτύπωσης.
'Έτσι, όταν ένα υλικό δεν μου επιτρέπει να ανέβω σε γραμμική πυκνότητα ράστερ (lpi) θα πρέπει να έχω πραγματοποιήσει ειδικές μετρήσεις οι οποίες θα με οδηγήσουν στο βέλτιστο αποτέλεσμα.
Έτσι, για παράδειγμα βαθυτυπία σε πλαστικά / νάιλον υλικά με μήτρες καουτσούκ, συχνά μπορούμε να τα συναντήσουμε στα 45 με 60 lpi.
Εφημερίδες σε μέτριας ποιότητας χαρτιού πρέπει να τυπώνονται στα 60 με 65 lpi. Αν υποθέσουμε ότι έχουμε καλά μελάνια και καλής ποιότητας χαρτιού μπορούμε να ανάβουμε στα 85 με 90 και σε εξαιρετικές περιπτώσεις να περάσουμε τα 90.
Τα περιοδικά που και αυτά στην Ελλάδα τυπώνονται όλα στα 150 lpi, όπως και οι εφημερίδες μας, πρέπει ανάλογα με την ποιότητα χαρτιού και μελανιού να τυπώνονται από 110 μέχρι 120 lpi για τα περιοδικά του σωρού και μόνο σε καλά χαρτιά επιτρέπεται να φτάσουμε τα 150 lpi.
Τα τυπογραφεία. Ανάλογα με τον τύπο χαρτιού, coated ή uncoated και τα χαρακτηριστικά του χαρτιού μπορούν να τυπωθούν από 110 - 120 lpi έως και 175 lpi για ειδικά χαρτιά.
Τι ωφείλουν να γνωρίζουν οι αντιπρόσωποι χαρτιών και οι τυπογράφοι.
Όλες οι εταιρείες παραγωγής χάρτου γραφικών τεχνών, ή τουλάχιστον όσες σέβονται τον εαυτό του, είναι υποχρεωμένες να παρέχουν στους πελάτες τους, ακριβή στοιχεία για τα χαρακτηριστικά του χαρτιού, τα προτεινόμενα μελάνια που θα αποφέρουν το βέλτιστο αποτέλεσμα και κυρίως τα προτεινόμενα max lpi εκτύπωσης.
Στην Ελλάδα δεν το κάνει αυτό κανείς. Φυσικά αν ρωτήσεις οποιοδήποτε τυπογραφείο ή κέντρο ψηφιακών εκτυπώσεων στα πόσα lpi τυπώνουν, θα σε κοιτάξουν σαν να έκανες ένα πολύ σοβαρό λάθος και θα σου απαντήσουν στα 300 dpi. (θα γράψω γ'αυτό στη συνέχεια).
Αφού γνωρίσουμε τα lpi που πρέπει ο τυπογράφος μας να τυπώσει, χρησιμοποιούμε έναν πολύ απλό μαθηματικό τύπο που θα μας απαντήσει σε ένα πολύ απλό ερώτημα:
στα πόσα ppi θα πρέπει να επεξεργαστώ τις εικόνες μου στο Photoshop ? (στα πόσα πρέπει να τις σκανάρω, αυτό είναι μια άλλη πολύ μεγάλη ιστορία για αρκούδες που θα σας πω κάποια άλλη φορά).
η απάντηση είναι η εξής:
ppi = a X lpi
δηλαδή, τα Pixels per Inch μιας εικόνας είναι ίσα με τον παράγοντα ποιότητας επί τη γραμμική πυκνότητα εκτύπωσης ράστερ.
ο παράγοντας ποιότητας a μπορεί να λάβει τις παρακάτω τιμές:
1,3 αν η φωτογραφία είναι κάκιστης ποιότητας
1,5 αν η φωτογραφία είναι μια μέση / τυπική φωτογραφία (το 90% που χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα)
2 αν η φωτογραφία είναι επαγγελματικής ποιότητας (αυτό θέλει ανάλυση και είναι άλλη ιστορία για αρκούδες)
Σενάριο Α. Τυπική εφημερίδα στα 90 lpi με εικόνα μέτρια
ppi= 1,5 X 90 => ppi= 135
Από το 135 ppi μέχρι τα 300 που ζητάνε όλα τα αρκουδοτόμαρα μεσολαβούν 165 καταστροφικά ppi που θα πήξουν τα μελάνια, θα σκίσουν τα μαύρα, θα τινάξουν τα dot gain στον αέρα και θα ξεβρακώσουν όλη την κακή ποιότητα της εικόνας.
Σενάριο Β. Εκτύπωση σε αριστουργηματικό ειδικό χαρτί των 175 lpi με slides από την Εθνική πινακοθήκη:
ppi= 2 X 175 => ppi= 350
Από τα 350 που θέλει η εικόνα μας για να ξεδιπλώσει τις αρετές της, μέχρι τα 300 ppi που ξέρουν να παπαγαλίζουν τα αρκουδοτόμαρα, έχουμε χάσει 50 νοστιμότατα ppi που θα κάνουν την διαφορά.
Πάμε τώρα στο επόμενο.
Άλλο τα ppi και άλλο τα dpi.
Όταν λέμε ppi μιλάμε για pixels per inch και όταν μιλάμε για dpi αναφερόμαστε σε dots per inch. Η διαφορά είναι μεγάλη.
Όταν η πληροφορία της εικόνας είναι ακόμη σε άυλη μορφή, εικονική, ηλεκτρονική, τότε μιλάμε για ppi.
Όταν η πληροφορία της εικόνας, αποκτά υλική υπόσταση, σε φιλμ, inject εκτύπωση, τσίγκο, offset εκτύπωση, όταν δηλαδή παύει να είναι μια εικονική, ψηφιακή πληροφορία και πραγματοποιείτε στον τρισδιάστατο χώρο, τότε και μόνο τότε μπορούμε να αναφερόμαστε για dpi.
Την επόμενη φορά που θα σας πουν λοιπόν στο περιοδικό ή στην εφημερίδα ή στην ψηφιακή "εμείς τυπώνουμε στα 300 dpi" ή θα σας ζητήσουν τις φωτογραφίες να τις σκανάρετε στα 300 dpi (και όχι ppi) απλά γνωρίζετε ότι πάτε το εικαστικό σας για αυτοκτονία.
Τώρα, σχετικά με την άλλη ιστορία που είναι για πολλές μπουνιές, "στείλτε μας την μακέτα σε jpeg στα 300 dpi" έχω γράψει την άποψή μου και την τεκμηριώνω εδώ.
Το κομμάτι ποιότητας χρώματος να το αφήσω για άλλη φορά γιατί είναι πίκρα.
Ο καθένας τυπώνει ράστερ σε φιλμ, τσίγκο, offset χωρίς καλιμπράρισμα και χωρίς χρωματικά προφίλ. Ο καθένας βγάζει ότι του καπνίσει στο τέλος. Κάποιος θα τα ακουσει χοντρά, κάποιος θα τα χώσει χοντρά και κάποιος θα πληρώσει τη δουλειά στο τέλος. Μετά το prepress θα τα ρίχνει στο γραφίστα, ο γραφίστας στον τυπογράφο, ο τυπογράφος στο Prepress. Και πάλι από την αρχή. Αλλά κανείς δεν θα αναρωτηθεί αν υπάρχει λύση και πως στο διάβολο μπορεί κανείς να πάρει το χρώμα που θέλει.
Δεν με νοιάζει ποιος θα τα διαβάσει αυτά, τι θα πεί, πως θα αντιδράσει, πως θα σχολιάσει, πως του τα μάθανε, πως δεν του τα μάθανε, δε με νοιάζει ότι εδώ Ελλάδα είναι και άμα σου αρέσει, δεν μου καίγεται καρφί άμα εδώ και 30 χρόνια έτσι δουλεύουνε. Να ξεμάθουνε, να τους ξεαρέσει, να κάτσουνε να διαβάσουνε, να ανοίξουν τα στραβά τους και να δουν τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο και να ξεστραβωθούνε.
Και άμα δε μπορούνε, να πανέ να ανοίξουν ένα φωτοτυπάδικο στην ομόνοια και να κάνουν ασπρόμαυρες φωτοτυπίες για το ειρηνοδικείο.
Με τις γραφικές τέχνες και την ποιότητα παραγωγής δεν παίζουμε. Όταν έχεις σχεδιάσει κάτι να βγει έτσι, απαιτείς να βγει έτσι και όχι αλλιώς.
